در قلب شهر ندوشن، در میان کوچه‏ هاى باریک آن، در محلّه‏اى پایین، بنایى به جا مانده از عصر صفوى خودنمایى مى‏کند که به بقعه امامزاده مامانیک معروف است.

در قلب شهر ندوشن، در میان کوچه‏ هاى باریک آن، در محلّه‏اى پایین، بنایى به جا مانده از عصر صفوى خودنمایى مى‏کند که به بقعه امامزاده مامانیک معروف است.
ساختمان بقعه، بنایى بسیار عالى با چهار صفّه روباز است که به شبستان‏هاى دور بقعه راه دارد. چهار زاویه بقعه را با هلال‏بندى و رسمى‏سازى از هم جدا نموده و تشکیل شبستان داده‏اند که به همدیگر راه دارد. در وسط بقعه، چهار پایه قطور جهت استوارسازى گنبدِ عرقچینى بنا تعبیه نموده‏اند. در وسط این ستون‏ها، ضریحى چوبى مشبّک به طول ۵/۲ و عرض ۲۰/۱ سانتى‏متر قرار دارد که ارزش هنرى چندان بر آن مترتّب نیست.
ایوان بقعه به عرض ۵ و ارتفاع ۷ متر است. ساقه گنبد بقعه، چند ضلعى و بر روى آن، پوسته اصلى گنبد که به شکل عرقچینى است، قرار داده‏اند که ارتفاع آن چهار متر است. در شمال بقعه، سالیان اخیر الحاقانى انجام شده است. این بنا اخیراً توسّط سازمان میراث فرهنگى و گردشگرى تعمیر گردیده است.
بنا بر روایت عالم محل، یکى از قرآن‏هاى خطّى محفوظ در مسجد جامع ندوشن، که حدود چهارصد سال پیش بر این مزار وقف شده بود، باقى است و حکایت از قدمت مزار مامانیک دارد.
از ویژگى‏هاى این بقعه این است که بدنه آن به دروازه شرقى ندوشن که تقریباً سالم مانده چسبیده است.
این بنا به شماره ۸۵۵۶ و در تاریخ ۲/۹/۱۳۸۲ در فهرست آثار ملّى به ثبت رسیده است.
همچنین در مجاورت بقعه، آب ‏انبار قدیمى قرار دارد که ظاهراً متعلّق به بقعه و تحت شماره ۱۲۰۲۳ ثبت ملّى شده است.
متأسّفانه از نام مدفون در بقعه هیچ اطّلاعى در دست نیست و علّت شهرت بقعه به «مامانیک» نیز مخفى مانده است! به نظر می ‏رسد جمله «بقعه امامزاده مامانیک» طبق حروف ابجد سال ۴۳۸ را نشان مى‏دهد که تاریخ بناى بقعه یا تاریخ وفات خفته در مزار باشد.
“منبع : مزارات ایران و جهان اسلام”