مولانا سلطان حسین ندوشنی فرزند محمد متولد ۹۷۰ ه.ق در ندوشن است. او با گذراندن مقدماتی از آشنایی با قرآن و ادبیات عربی برای تحصیل علوم دینی زادگاه خود را در زمان شاه عباس اول صفوی به سوی اصفهان ترک کرد.

مولانا سلطان حسین ندوشنی فرزند محمد متولد ۹۷۰ ه.ق در ندوشن است. او با گذراندن مقدماتی از آشنایی با قرآن و ادبیات عربی برای تحصیل علوم دینی زادگاه خود را در زمان شاه عباس اول صفوی به سوی اصفهان ترک کرد. افتخار شاگردی شیخ بهایی را یافت و به یکی از شاگردان برجسته وی تبدیل شد. به گونه ای که بعدها علما و دانشمندان بزرگی همچون مولا خلیل قزوینی، محقق سبزواری، حاج آقا حسین خوانساری از شاگردان به نام سلطان حسین ندوشنی شدند و در سال ۱۰۲۰ ه.ق به دستور شاه عباس اول همراه با معزالدین اصفهانی، قاضی اصفهان و قاضی خان صدر قزوینی به مأموریت ویژه نزد سلطان عثمانی فرستاده شد. ندوشنی پس از بازگشت به ایران در اصفهان کرسی پر رونقی از درس و بحث در حوزه دینی این شهر برپا داشت و آثار علمی فراوانی به نگارش در آورد. کتاب شرح باب حادی عشر و کتاب تهذیب الاحکام در دو جلد و رساله ی درباب محقق طوسی و… از تألیفات اوست. مورخین وی را از اعاظم فقها و محدثین به نام قرن یازدهم دانسته اند.